Eeuwig leven

(Pasen 2011)

Eeuwig leven betekende voor de farao een continuering van het bestaande leven. In het dodenrijk moest de farao zich ook verdedigen. Daarom werden hem beeldjes van soldaten meegegeven, die door de magische rituelen en formules van de priesters tot leven gewekt werden

Dit voorjaarsbos symboliseert het nieuwe leven.. Maar de lente doorbreekt niet de eeuwige kringloop van de natuur. Het wordt elk jaar weer winter!

Een student schreef “Verhalen over stervende en herrijzende goden komen in de mythologieën van Egypte en Griekenland ook voor. Het verhaal over de opstanding van Jezus is helemaal niet zo uniek. Het geloof in een eeuwig leven is geen privilege van het christendom”.

Hoewel ‘eeuwig leven’ geen Bijbelse plaats is, wil ik er hier toch graag iets over zeggen. Krijgt iedereen na zijn dood een ‘eeuwig leven? Ik vermoed dat dit een hete vraag voor velen is. Daarom ga ik daar nu wat uitvoeriger op in, dan ik eerst van plan was.

De opwekking van Osiris

Egypte

De farao’s van Egypte deden er inderdaad alles aan om na hun dood verder te kunnen leven. Onsterfelijk te zijn was hun hoogste ideaal. Op de rotsgraven van Abydos zie je in hieroglyphenschrift telkens de woorden gebeiteld :”begiftigd met eeuwigheidsleven”. Voor de farao’s betekende dit dat zij geloofden dat aan de overzijde van het graf het alledaagse leven gewoon door kon gaan. Het alledaagse leven moest aan de overzijde immers voortgezet worden. Ook in het schimmenrijk wilden zij blijven jagen op groot wild, wilden ze blijven eten, drinken. vrijen en moesten ze ook blijven vechten.

Daarom kregen zij in hun graf allerlei grafgiften mee. Ook werden hun vele sawabti’s meegegeven, beeldjes van slaven die voor de dode farao allerlei diensten moesten verrichten. Ze kregen ook terracotta soldatenbeeldjes mee, die de farao konden verdedigen. Maar dan moesten ze door de magische formules van de priesters eerst tot leven gewekt worden.

Eeuwigheidheidsleven

In de Bijbel

Ook in de Bijbel wordt gesproken over eeuwigheidsleven. God wil niet dat de mensen verloren gaan, maar Hij wil dat ze eeuwig leven hebben, dat is deel hebben aan eeuwigheidsleven (Joh. 3:16). Wat is dat toch voor een abstracte uitdrukking? Eeuwig leven is iets anders dan onsterfelijkheidsgeloof. Het is ooknog iets anders dan het nieuwe leven in de natuur als het lente wordt. Alle mensen hunkeren naar nieuw leven, een nieuw bestaan dat niet meer wordt bedreigd en aangevreten door de roest der vergankelijkheid en ontbinding.

Jezus heeft het in Joh. 12:24,25 over de graankorrel die eerst moet sterven om veel vruchten te dragen.In eerste instantie bedoelt Jezus daarmee zijn verzoenend sterven en zijn opstanding. Door zijn sterven en opstanding zullen miljoenen mensen deel krijgen aan het eeuwige leven

Maar dat is wel geloofsvoorwaardelijk! Christusgelovige mensen zijn met Hem gestorven en met Hem al nu en hier erfgenamen van het eeuwige leven.

Het beeld van de Efezische Artemis, met haar vele borsten als struisvogeleieren is symbool van de vruchtbaarheid.Maar ook haar collega, de Griekse Artemis als godin van de jacht, was dat .

In alle religies

Sommige godsdienstwetenschappers hebben inderdaad beweerd dat de viering van het nieuwe leven in alle godsdiensten voorkomt. Christenen vieren het wonder van het nieuwe leven met een verhaal over Jezus opstanding,hindoes hebben het holifeest, sjiitische moslims het Asioerafeest en in het oude nabije oosten vereerden ze Tammuz.

Altaar van de natuurgod Tammuz, een godheid van de vruchtbaarheid. Als een vrouw een kind begeerde, als een boer een goede oogst wilde hebben, bracht men offers aan Tammuz.

Wie was Tammuz? Tammuz was een verschijning van Baal. Tammuz een verpersoonlijking van de lente. Deze god moest eerst sterven en begraven worden voordat nieuw leven kon ontstaan. Zo vertelt de mythe. Nieuw leven in vrouwenschoot en akker schonk Tammuz

Zo zou het christendom de mythe verspreiden van de opstanding van Jezus. Voor moderne, niet gelovige mensen zouden paaskuikens, paaseieren en paashazen symbolen van het nieuwe leven zijn.

Het zou allemaal op het zelfde neerkomen.

Vrouwen rouwen

In de evangeliën lezen we van verschillende vrouwen die het graf van Jezus bezoeken. In het nabije oosten rouwden vrouwen om de dood van Tammuz. Hij was wel gestorven, maar volgend jaar zou hij weer herrijzen uit zijn winterslaap. Hij zou opstaann uit zijn graf. Dan werd het weer lente. Over Tammuz lezen we ook in de Bijbel. In Ezechiël 8: 14 lezen we hoe vrouwen bij de ingang van de noorderpoort van de tempel rouwen over de dood van Tammuz. Maar God laat in het visioen dat Hij Ezechiël geeft zien dat Hij dit afschuwelijk vindt. Hij is woedend. Zijn volk is de afgoden gaan dienen. De aanbidding van Tammuz houdt in een verering van de eeuwige kringloop in de natuur. Het is een natuurgodsdienst. Het is de verering van de natuur die telkens sterft in de winter en weer opstaat in de lente. Het is de aanbidding van een stuk geschapen werkelijkheid.