Sluitsteen

Sluitsteen 

 

Een sluitsteen werd het allerlaatst aangebracht en werd gezet tussen de twee hoeken van de rijen stenen ( steen des hoeks) op de mal.

Sluitsteen in gewelf houdt de  ribben van het gewelf bij elkaar en vertoont hier het gelaat van Christus.

 In veel vertalingen lezen we over de hoeksteen, of ‘steen des hoeks’.  Zie ook bij ‘Levende stenen’.We zullen moeten denken aan een sluitsteen. Zo’n sluitsteen kun je vandaag nog zien in allerlei Middeleeuwse gewelven. Hoe werd zo’n sluitsteen ingezet? Eerst maakte men een ‘mal’. Daaroverheen werden de stenen gelegd. Vlak tegen elkaar. Als laatste werd de sluitsteen aangebracht. Dan werd de mal onderuit gehaald en schoven de stenen op hun plek tegen elkaar aan. De kracht waarmee de bogen het gewelf en het dak dragen komt uit de onderlinge draagkracht van de stenen. Die stenen hoefden niet gevoegd te worden. Ze lagen los naast elkaar. Ze werden door de sluitsteen op hun plek gehouden 

Oude dorpskerk

 In het koor van de eeuwenoude dorpskerk van Ermelo kun je nog zo’n sluitsteen  zien. De gewelfribben worden door de sluitsteen  bij elkaar gehouden. Op de draagstenen staan de zeven hoofdzonden afgebeeld en op de sluitsteen zien we het vriendelijke  gelaat van Jezus in stralend goud. Als je in het koor naar boven kijkt,  roept de sluitsteen je toe:Maar zie in het hoge snijpunt der bogen vol liefde de ogen van Christus gelaat De boodschap is ook hier: laat u zelf als levende stenen gebruiken voor de bouw van een geestelijke tempel!    .