Israel/ Beloofd land 4

De staf van Aäron boven op de berg Nebo geplaatst. Van hieruit mocht Mozes het beloofde land wel zien, maar niet binnengaan.

Symbool van het beloofde land voor de Israëlieten was dat daar iedereen zou zitten onder zijn vijgenboom en wijnstok.

Israel uit de ruimte. Dodezee en meer van Galilea zijn uidelijk te zien

Luchtfoto Jordaan, stroomt uit in Dode Zee

Israel uit de ruimte. Duidelijk kun je de dode Zee zien en het meer van Galilea

De vijgenboom was vaak een leidboom voor de lange ranken van de wijnstok. De grote bladeren van de vijgenboom gaven je schaduw en koelte en beschermde je tegen de hete zon die tijdens de woestijnreis zo onbarmhartig schijnen kon.

Zie ook bij ONDERWERPEN Succes of zegen

Het beloofde land heette Kanaän. De weg er heen ging door het Achordal. Daar worden we herinnerd aan Achan die zich aan het verbannene vergreep. Zie ook bij Achordal.
Behoren alle bijbelse plaatsen in het Palestijnse land tot het Beloofde Land? Moeten we de stichting van de staat Israël en de terugkeer van vele joden naar het ’beloofde land’ zien als een vervulling van Gods belofte? De joden hebben in ieder geval die terugkeer beschouwd als een herwinnen van hun identiteit. Maar hoe zit het dan met de Palestijnse christenen?
Nu moeten we goed in de gaten houden welke waarde land heeft voor de bewoners van het Midden-Oosten. Voor ons heeft land uitsluitend economische waarde.
Maar voor de oosterling bepaalt land iemands identiteit.
Het land waar je vandaag komt, verbindt je met een stam. Het is grond die door een ‘pater familias’ ooit is verworven.
De status van de familie wordt mee bepaald door de waarde van het land.
Wanneer iemand gevraagd wordt waar hij of zij vandaan komt, wordt meestal niet verwezen naar de huidige woonplaats, maar naar de plaats van het familiebezit.
Het land heeft ook een sterk religieuze waarde.
Dat geldt niet alleen voor de Joden in Israël, maar ook voor de Palestijnse christenen Ook voor hen zijn de vele bijbelse plaatsen in Palestina bepalend voor hun identiteit.
Het geldt ook voor de moslims.
Ook voor de Palestijnse moslims heeft het land van Palestina onopgeefbare religieuze waarde. Daarom kunnen we goed begrijpen dat Palestijnen die in 1948 of in 1967 gevlucht zijn terug willen keren naar hun geboortegrond. De stichting van de staat Israël duiden zij aan als een ramp. De God van Israël beschouwen zij als de God van hun vijand.
Voor de moslims is bovendien Jeruzalem de plaats waar het laatste oordeel zal plaatsvinden. En grondgebied dat onder islamitisch bestuur staat kan nooit in andere handen overgaan. Het behoort tot de Dar Al-Islam.
Voor de joden geldt dat de landbelofte een eeuwige belofte is. Bij Paulus ontbreekt echter elke verwijzing naar de landbelofte. Moeten we daaruit de conclusie trekken, dat Christus het doeleinde van het land is, net zoals Hij het doeleinde van de wet is? Moeten we het zo verstaan dat met de komst van Christus de landbelofte haar geldigheid heeft verloren?
Dat er met de komst van Christus elk heilig land en elke heilige plaats is afgeschaft.? Ik denk dat we het zo moeten zien. Noch Samaria, noch Jeruzalem zijn voortaan de exclusieve plaatsen van aanbidding.
Johannes onderstreept dat de zegeningen van de heilige plaatsen in het land hun diepste vervulling in Christus vinden. Het is niet de bron van Jakob in Samaria, maar Jezus Christus die het levende water geeft; wie van dit water drinkt zal nooit meer dorst krijgen (Joh. 4:10)
Voor Johannes is Christus de locatie van Gods handelen geworden. Die locatie overstijgt het bijzondere van het land Israël en omvat de gehele aarde!