Vrouwen 6 Weduwe

Toen Hij de poort van de stad naderde, werd er net een dode naar buiten gedragen, de enige zoon van een weduwe. Toen de Heer haar zag, werd Hij door medelijden bewogen en zei Hij tegen haar “Je hoeft niet meer te huilen”(Luc. 7, 12 en 13). 

Jongetje op de lijkbaar

Vanuit Nain heb je een prachtig uitzicht op de berg Tabor

Langzaam loopt ze achter de baar. Voor haar uit gaan de gehuurde fluitspelers en klaagvrouwen, die beroepshalve luidruchtig huilen. Om haar heen zijn de mannen en vrouwen van de stad, die in gescheiden groepen meetrekken.  Vrouwen lopen  -zoals gewoonlijk  - altijd achteraan. Iedereen leeft intens mee met de weduwe die haar enige zoon gaat begraven. Alle werk ligt stil. Achter haar ligt haar huis. Tafels en ligbanken zijn als teken van rouw omgekeerd. Gisteren leefde haar jongen nog, want begrafenissen vinden in Israël altijd meteen plaats. Dit in verband met de gezondheidswetten en om verontreiniging door aanraking van een dode te voorkomen.

 Jezus raakt baar aan

Maar Jezus trekt zich hier niets van aan. Als Hij vlak bij de lijkbaar is gekomen, raakt Hij hem aan. Nu wordt Jezus volgens de Joodse wet zelf onrein.

Jezus weet uit eigen leven hoe vreselijk het is om weduwe te zijn. Jezus denkt waarschijnlijk aan zijn eigen moeder, die ook al enige tijd weduwe is (naar algemeen wordt aangenomen.)

Herinnering aan Maria's  verdriet

De tranen van deze vrouw herinneren Hem aan het verdriet van zijn eigen moeder Maria, om het heengaan van haar man Jozef. Daarom wordt Hij met ontferming bewogen over deze vrouw. Jezus weet ook hoe zorgvol nu haar toekomst is geworden. Net als wezen en vreemdelingen was ze voortaan een rechtloze, zonder bron van inkomsten, aangewezen op de hulp van anderen. Ook daarom is Jezus bewogen over  deze  vrouw.

 Geen kinderen dan vrouw onterfd

Jezus weet, dat als een man geen kinderen naliet, zijn eigen erfenis volgens de wet naar zijn broers gaat  of naar de mannelijke familieleden van vaders kant. Een kinderloze weduwe ging gewoonlijk terug naar haar ouderlijk huis, of ze werd uitgehuwelijkt  aan een zwager. Zo’n verplicht zwagerhuwelijk was bedoeld om de naam van haar overleden man in ere te houden. Het was niet bedoeld om in haar financiële behoeften te voorzien. Een weduwe was helemaal aangewezen op liefdadigheid.  Zo mocht zij aren lezen die op de akkers bleven liggen. Maar de Farizeeën bezaten geen greintje liefde voor haar. :”Ze eigenden zich de huizen van de weduwen toe en zegden voor de schijn lange gebeden op (Marc. 12:40)”. zei Jezus eens.

Naïn ligt op een berg en kan alleen via deze poort worden betreden. Als de weduwe met de baar - omringd door honderden dorpsgenoten -  via de poort afdaalt naar de begraafplaats, klimt  van uit de laagte een andere groep mensen hen tegemoet. Het is ook  een grote schare van wellicht  honderden mensen. Jezus loopt tussen hen in.

Stoet met dode en stoet met Levende

Even buiten de poort vindt de confrontatie plaatsen tussen beide groepen. De ene groep heeft een dode in haar  midden. De andere groep de Levende.

Jezus staat nu oog in oog met de weduwe.”Huil maar niet” zegt Hij tot haar. Zoals gewoonlijk ligt de dode niet in een kist, maar in grafkleren op de baar.”Jongen, ik zeg je, sta op” zegt Jezus.

Vervolgens geeft Jezus de jongen aan zijn moeder terug. Jezus heeft een open en liefdevol hart voor haar. De belangen van de moeder. Daar was het Jezus om begonnen. Haar tranen wil Hij afwissen. Het is een voorschot op de toekomst; En Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen.(Openb. 21:4)