Graf of Urn

 

 

Een persoonlijke urn wordt nu als reclame gebruikt tegenover de slogan van begrafenisondernemers: 'laat je kisten'. Een persoonlijke urn van Cremation Solutions kan met een 3d-scanner en een 3d - printer naar persoonlijke behoefte worden gemodelleerd. De bovenzijde van de urn kan er af gedraaid worden voor het opbergen van de as

Een moderne urn. Eventueel met geur van de overledene

Crematorium van Dachau. We kunnen ons voorstellen dat in heel israel nu geen enkel  crematorium  is te vinden

Modern crematorium

 

In Israël werden de doden altijd begraven. Zo’n graf was vaak witgepleisterd. Een graf wit pleisteren deed men niet uit respect voor de overledene. Als een Jood een graf zou aanraken, was hij verontreinigd. Daarom was het nodig dat je goed kon zien waar de graven lagen .Ieder jaar na de regenperiode werd het graf opnieuw met witkalk bestreken. Aan dat gebruik worden we herinnerd door Jezus’ woorden aan de Farizeeën:”Wee jullie Farizeeën, jullie lijken op witgepleisterde graven, die er van buiten wel fraai uitzien maar vol liggen met doodsbeenderen en ander onreinheden (Matt.23: 27). Hoe verschillend de gebruiken ook waren bij een begrafenis, lichamen werden nooit verbrand altijd begraven. Soms in de aarde, soms in een spelonk (Joh. 11:38).

Tot aan het begin van de vorige eeuw werd ook iedere Nederlander begraven. Een andere mogelijkheid was er niet. Zodoende kreeg ons land een groot aantal begraafplaatsen. Eerst in 1914, dus nog geen eeuw geleden, vond de eerste crematie in ons land plaats. Thans wordt 57 procent van alle overledenen gecremeerd. De begrafenisondernemers luiden de noodklok. Ze adverteren voor  het laten  begraven van onze doden met de slogan “Laat je kisten”

Graf of urn? 

Jezus is opgestaan! Zijn graf is leeg

Maria van Magdala snelt de Heer tegemoet en kan alleen maar stamelen: Rabooeni

Op een grafsteen in Aalsum kan nu staan In Jezus ontslapen. Hier kun je duidelijk zien dat de doden met de levenden een gemeenschap vormden. De kerk in het middelpunt en onze doden lagen op het kerk-hof De kerk wil daarmee belijden dat Christus Heer is over levenden en doden. Door de crematie raken de doden uit het gezicht.

Velen hou'den zich bezig met de keus tussen graf of urn, begraven of cremeren.

Voor  joden en christenen was dit bijna nooit een vraag. Je zult in Israël dan ook nergens een crematorium aantreffen. Door de Holocaust  is het woord  crematorium een afschuwelijk begrip geworden. Joden zullen nooit de urn in plaats van het graf kiezen. De aartsvaders werden niet verbrand, maar begraven. Bij de opgravingen in Israël zijn nooit sporen van lijkverbranding aangetroffen.

 Aansluiting aan de Bijbel 

Vanuit traditionele overwegingen kozen velen voor een begrafenis. Christenen lieten hun doden altijd begraven, omdat zij daarin een aansluiting vonden in de Bijbel. Christus was immers na zijn dood ook begraven. Bovendien vonden zij daarbij ook een nauwe aansluiting aan het Bijbels spraakgebruik. Paulus schreef immers: Wij zijn (Rom.6:4)  via de doop  met Christus begraven in zijn dood en met Hem opgestaan in een nieuw leven.  De oude mens is in het Nieuwe Testament een arrestant  die gevangen is in schuld en verlorenheid.  De nieuwe mens is de mens die door  het geloof in Christus is opgestaan in een nieuw leven. Als de crematie steeds meer een gewoonte wordt zullen steeds meer mensen moeite hebben met het geloof in de opstanding van Jezus en in hun eigen opstanding. Bij crematie is er immers niets meer van het lichaam over waarbij  God op de jongste dag zou kunnen aansluiten. Daarom hebben christenen over het algemeen de crematie afgewezen. Bovendien wijzen zij er vaak op dat het niet goed is om tijdens je leven al de ontbinding van je eigen  lichaam te regelen. Je moet het ontbindingsproces aan God overlaten.

 

 

Wegwerpcultuur.

 

De toenemende behoefte om de lichamen van onze geliefde doden te cremeren, is ook een duidelijk symbool van onze wegwerpcultuur. Als met de dood alles is afgelopen, hoef je ook niets meer van het lichaam te bewaren. Christenen willen niet meewerken aan een gemechaniseerde wegwerpcultuur,die de gedachte kan oproepen, dat de mens niets meer te verwachten heeft.

 

 

Grote schade aan milieu

 

 

In het kader van duurzaam omgaan met energie is cremeren / verbranding een ongelooflijk zware belasting voor het milieu. Vele malen groter dan begraven! Een lichaam bestaat voor 95 procent uit vocht.Als je dat wilt verbranden kost dit heel veel energie. Het nieuwe inzicht om duurzaam met energie om te gaan geeft een nieuwe impuls aan de maatschappelijke discussie omtrent verantwoord omgaan met het milieu. Over wegwerpcultuur gesproken!Het is niet voor niets dat men in Amerika twee nieuwe methoden heeft ontwikkeld,het zogenaamde resomeren en cryomeren. Er zijn verschillende nieuwe uitvaartmogelijkheden. Zie o.a. bij www.groene-uitvaart. Het zou mij te ver voeren om een en ander uit te leggen. Het is nogal ingewikkeld.

 

Verdwenen uit gezichtsveld 

Een zeer groot bezwaar tegen crematie vind ik ook dat de overledenen uit ons gezichtsveld verdwijnen. Het zijn altijd de graven en grafstenen geweest die ons aan hun bestaan herinnerden. Dat was heel vroeger nog veel duidelijker. De graven lagen op het kerkhof, het hof dat om de dorpskerk  heen lag. Zij behoorden altijd bij de gemeenschap. Bij het uitspreken van de belijdenis dat Jezus terug zal komen om te oordelen de levenden en de doden dacht men heel concreet aan hen die om de kerk heen lagen begraven. Als men naar de kerk ging passeerde men ook dikwijls  de graven. De kerkgangers werden aan hun bestaan herinnerd. En door de namen en teksten die op de grafstenen stonden, werden zij ook herinnerd en bemoedigd  in hun geloof en Godsvertrouwen. Bij een crematie is dit alles voorgoed  voorbij.  Door het individualisme is de gemeenschap vergeten. De grote verkilling  die het moderne leven heeft aangetast,vinden we heel duidelijk in de crematoria. Voor de rouwverwerking  kunnen  graven als zichtbare  tekens van het leven van dierbaren niet gemist worden. Hoe moeilijk is het om te leven met de herinnering aan geliefde doden die geen graf meer hebben.

Concentratiekampgevangenen die net bevrijd zijn laten zich fotograferen.

Holocaust 

We kunnen ook denken aan de overlevenden van de Holocaust, waar miljoenen van hun familieleden anoniem door de schoorstenen van de crematoria van Auschwitz en Treblinka zijn heen gejaagd. Hoe kunnen zij hunkeren naar een graf en een grafsteen  met de naam van hun geliefde dode!

Als de mens is gestorven en begraven blijft er niets meer van hem over. Geen  brein, ziel of geest; alleen maar de relatie die hij had met God. Die relatie blijft  tot over de harde randen van het graf heen