Middellandse Zee (1)

De zeegoden waren evan afschrikwettkend als de zeemonsters

.jpg'>De meeste Bijbelse landen en plaatsen liggen rond de Middellandse zee. Vroeger heette die zee ‘grote zee’ .

De naam Middellandse Zee is neutraal: Mediterrannee, (midden tussen de landen). De Romeinen eigenden zich echter die zee toe en noemden haar “Mare Nostrum” = Onze zee. Duizenden jaren was deze zee een immense binnenzee die door de Straat van Gribraltar (zuilen van Hercules) in verbinding stond met de Atlantische Oceaan.

Zee van Tiberias of meer van Galilea

Lucas de evangelist die met Paulus zoveel gereisd heeft over deze rote zee zal zich verbaasd hebben dat het meer van Galilea de ‘Zee van Tiberias genoemd werd’. de naam ‘zee’ te gebruiken voor zo’n klein meertje zal hij belachelijk gevonden hebben. Wat moet er zich oneindig veel langs haar kusten hebben afgespeeld!Ooit moet er een enorme zee geweest zijn die de continenten Europa en Afrika gescheiden hield. Van de Straat van Gibraltar tot de ,kust van Libanon bedraagt de afstand ruim 3700 kilometer. Grieken en Romeinen, Cartagers en Phoeniciërs bevoeren deze grote zee.

Zeevaart: concurrent karavanen

De zeevaart werd de grote concurrent van de karavanen. Vele aardbevingen in dit mediterrane gebied laten zien dat de aardlagen in deze regio nog niet tot rust zijn gekomen. De ruïnes van vele Bijbelse plaatsen zijn daar van de stille getuigen. (zie ‘Aardbevingen).De Joden hielden helemaal niet van de zee. Ze gingen met hun rug naar de zee staan. Rechts was dan ook ‘jamin’, rechts is dus zuidelijk. Zij waren dan ook geen zeevarend volk. De aanvoer van het benodigde hout voor de bouw van de tempel lieten zij over aan de Foeniciërs. Trouwens ook de bouw van de tempel!

Religieuze macht

In de oudheid hadden de meeste schepen een altaartje voor het offeren aan de zeegoden. De belangrijkste zeegodin was waarschijnlijk de Egyptische godin Isis. Als de stormen over de zeeën raasden werden de mensen angstig. Ze baden dan tot de zeegod of zeegodin van hun land. De weergoden maakten soms ook flinke ruzie. Ze bestreden dan vaak elkaar. Elk land had zijn eigen weergoden.

In de versie van het Babylonische scheppingsverhaal verslaat de oppergod Mardoek de zeegod Tiamat’. En in de oude mythen van Ugarit brengt de hoogste god Ba’al de zee god Jam ten val Ugarit was een belangrijke stad aan de Syrische kust. Aanvankelijk waren de volken rond de Middellandse zee bang van de zee. Ook de joden kenden deze vrees voor de zee. De zee was onberekenbaar en ontoombaar. De mensen bleven aanvankelijk het liefst aan de kust wonen. De zee was bedreigend. Johannes ziet de zee als een demonische macht.

En de zee was net niet meer

Van het Nieuw Jeruzalem lezen we ‘En de zee was niet meer’.(Openb. 21:1) De zee was voor Johanes symbool van een antichristelijke macht waarmee het Romeinse rijk vereenzelvigd werd. Waarschijnlijk moeten we aan het Romeinse rijk denken als Johannes schrijft over het ‘beest uit de zee’.Het Romeinse rijk werd van alle kanten omringd door de zee. Hij ziet het beest uit die zee opkomen. Was hijzelf niet naar Patmos verbannen door Domitianus, de keizer van Rome? Voorzo ver we weten waren de Egyptenaren de eersten die de zee durfden op te gaan. Vanuit de Nijldelta voeren ze naar het noorden bijvoorbeeld Kreta. Eenmaal verlost van hun grootste angst voor het water gingen de kustbewoners de zee op. De Foeniciërs volgden de Egyptenaren op. Zij zijn de stichters van Cartago

Pelgrims

De Middellandse zee werd vanaf de vijfde eeuw vooral onveilig gemaakt oor de Vandalen die van ujt Cartago het gehele westelijke gebied van de Middellandse zee beheersten. De pelgrims die over zee naar het Heilige Land trokken hadden soms het geluk om rechtstreeks naar Alexandrië, Caesarea of Antiochië te varen. Vandaar ginge ze via een kustvaartuig naar het Heilige Land. Maar sinds de zevende eeuw dreigde ook gevaren van de kant van de Arabieren. Duizenden pelgrims op weg naar het Heilige Land zullen op weg naar het Heilige land het slachtoffer geworden zijn van zeerovers en piraten.