Loofhut / Jezus

Jezus op Loofhuttenfeest

Zie ook Loofhut / Joods waar u een verslag kunt lezen van de viering van het Joodse Loofhuttenfeest in Jeruzalem

 De orthodoxe  Joden in de hele wereld vieren het Loofhuttenfeest. In het Hebreeuws: Sukkotfeest.Zeven dagenlang wonen  zij onder het bladerdak van zelfgemaakte hutten, op balkonnen en daken. Uitbundig wordt dit feest gevierd. Ook Jezus heeft het Loofhuttenfeest gevierd.Hoe Hij dit heeft gedaan lezen we in Johannes 7. Hij betrok als de Messias de diepe betekenis van dit feest op zichzelf

De Loelav is een gesloten frond van de dadelpalmboom. De laadstok voor de palmbladeren moet recht zijn met hele, niet gebroken of gebogen bladeren

Sukkah

De Joden leven er in een zogeheten Sukkah. Zelfgemaakte tent of hut. Daar gebruiken  ze de maaltijden en slaapt men ook. Het dak van de sukkah is bedekt met palmbladeren waardoor je kunt heen kijken. Je moet de lucht kunnen zien.  “Zeven dagen moeten jullie in hutten wonen om jullie kinderen eraan te herinneren dat ik de Israëlieten in hutten deed wonen toen ik hen uit Egypte wegleidde” . 

De Loofhut, sukkah in 1890

Simchat thora

Aan het einde  van het Loofhuttenfeest vindt er een grootse feestviering plaats. Dat is de achtste dag. De “Simchat Tora” .Het feest van de vreugde over de tora. De Torarollen worden uit de ark van de synagoge genomen en in een wijde cirkel  rond de gebedshal gedragen. Tegelijk  wordt er uitbundig gedanst en gezongen. Het is één van de vrolijkste dagen van de Joodse kalender. Met dit festijn is de Joodse cyclus van schriftlezingen voltooid. Men begint de Tora weer vanaf het begin te lezen. Symbolisch wil men hiermee zeggen dat de studie van de Tora nooit ophoudt

Intocht

Op het Loofhuttenfeest vieren de Joden Gods bewarende trouw in de woestijn toen zij op weg waren naar het Beloofde Land. Het is  een feest vol vreugde en dankbaarheid. Paasfeest is het feest van de uittocht. Het Loofhuttenfeest is het feest van de intocht.

Levend water, stromend dat is geen stilstaand water is symbool van de Heilige Geest

Waterplengoffer

In de tijd van Jezus vond op elke dag van het feest een waterplengoffer plaats. Er werd water uitgestort over het altaar.

Elke morgen daalde een priester van de tempelberg af naar het badwater Siloam.  Daar vulde hij een gouden kruik met water en met deze gevulde kruik klom hij weer naar boven.

In de voorhof van de tempel ontvingen de andere priesters hem met vrolijk trompetgeschal. Het volk juichte! Een andere priester nam de kruik over en sprak de woorden uit Jesaja 12 : 3: ’Ge zult met vreugde water scheppen uit de bronnen van het heil’. Het hele volk sprak deze woorden mee uit.

Onlangs hebben archeologen ontdekt dat het badwater als religieus bad veel groter was dan aanvankelijk werd aangenomen.

Ondertussen bliezen de priesters op de bazuinen en zongen de Levieten de psalmen. De vreugde kende geen grenzen meer! Maar de echte explosie van uitgelaten blijdschap kwam op de láátste dag van het feest. De versierde feestgangers met hun feestruikers in de hand, de eindeloze stoet van priesters rond het altaar luisterden dan naar de tempelzangers. Uit volle borst zongen zij de laatste psalm van het Hallel. Psalm 118   ‘Dit is de dag die de HERE gemaakt heeft’. Ook de psalm die Jezus met zijn discipelen gezongen heeft toen hij deze zaal verliet op het pascha en op weg ging naar Getsemané

‘Laten wij juichen en ons daarover verheugen. Och HERE, geef toch heil (Ps. 118 : 25) Och HERE geef toch voorspoed’  (in het Hebreeuws :Hosjanna = Hosanna) Onmiddellijk daarna viel het volk in: “Och  HERE, geef toch voorspoed Gezegend Hij die komt in de naam des Heren!!” Ze  schrééuwden het uit. Wat moesten ze zonder Gods zegen! Het land was door de zomerzon uitgedroogd. Water had het nodig. Water! Veel regenwater. Het  zaad was al uitgestrooid.

Plotseling kwam er een moment van zwijgen. De priester name een kan water en goot die uit over het altaar. Zo moge de HERE  regen geven!

Jezus gaat staan

Waterverkoper in Marokko. Jezus heeft het beeld van de waterverkoper zelf ook gebruikt. Hij riep toen heel luid' Wie dorst heeft moet bij Mij zijn

Die laatste dag van het Loofhutten feest is heel bijzonder. Dan zit men niet langer onder het bladerdak. Dan worden ook geen plengoffers meer gebracht. De waterprocessie van de berg Sion naar het badwater  van Siloam  is  ten einde. Op deze achtste dag komen alle feestvierders nog een keer bij elkaar. Het ziet er zwart van mensen.   Het feestr wordt afgesloten .Dan gebeurt er iets vreemds. De duizenden geloven hun eigen ogen niet. Jezus gaat op een verhoging staan zodat iedereen Hem kan zien..Dat was vreemd. Als een rabbi de schriften uitlegde ging hij zitten. Een profeet  ging altijd staan, want hij had een boodschap. Jezus gaat  ook staan. Nu zijn alle mensen bij elkaar gekomen Nu moet Hij het nog eens duidelijk maken. Hij heeft een boodschap.Alle mensen kijken met grote spanning. Wat gaat die rabbi uit Nazaret nu doen? Hoor, hij gaat wat zeggen. Ze spitsen hun oren. Jezus verheft Hij zijn stem, zet zijn handen voor de mond en roept alsof Hij j een water verkoper of een marktkoopman is. :”Laat wie dorst heef,t bij Mij komen en drinken(Joh. 7 : 37)

Jezus is Levend Water

Jezus geeft het Loofhutten feest een diepe zin en inhoud. Hij is zelf de levensbron. Hij is zelf het levende water. De waterprocessies van Siloam naar het tempelpein zijn voorbij, Er is water in overvloed.Hij is het levende water en Hij  geeft het levende water. Hij geeft het heil dat blijft. De profetie van Jesaja 12 : 3, die de priester aanhaalde op het Loofhuttenfeest is vervuld in Jezus Christus. “Dan zult u met vreugde water scheppen uit de bronnen van het heil” .Het Oude Testament wordt vervuld in het Nieuwe Testament en het Nieuwe Testament is verborgen in het Oude. Er is een diepe  eenheid en samenhang tussen het eerste en het tweede testament. In het Eerste Testament wordt de komende Christus verkondigd, in het Tweede Testament de gekomen Christus.De boodschap die Jezus brengt is bestemd voor alle mensen die dorst hebben. 

Loofhuttenfeest invoeren?

Hieronder protesteert Dr,Jos Sgtrengholt , Anglicaans zendeling  in Egypte, terecht tegen  het pleidooi dat sommige christenen voeren voor het invoeren van het Loofhuttenfeest in onze kerken

Het opleggen van de wetten en feesten van Israël aan de Kerk en de christenen wekt de suggestie dat men aan Jezus niet genoeg heeft. Dit betekent een terugval in de situatie van vóór de menswording van Christus. De oudtestamentische schaduw van Christus wordt weer actueel gemaakt terwijl Christus zelf al als het lichaam gekomen is. De apostel Paulus waarschuwt tegen zo’n terugkeren naar de ‘zwakke en arme grondbeginselen, die men weer van voren af aan wil gaan dienen. U houdt zich aan dagen, maanden, tijden en jaren ...’

 Paulus

’ (Gal.4:9-10; vgl. Hebr.10:1). Met betrekking tot bijvoorbeeld het invoeren van het Loofhuttenfeest beklemtoont Paulus dat het zich houden aan ‘een feestdag, een nieuwe maan of de sabbatten’ (Kol. 2:16) gebaseerd is op voorschriften waaraan christenen met en in Christus gestorven dienen te zijn. Hij noemt zulke bepalingen ook wel de ‘grondbeginselen van de wereld’ (Kol. 2:20).  Ze zijn ‘zonder enige waarde in Gods ogen en dienen tot verzadiging van het vlees’ (Kol.2:23). 

Op het Loofhuttenfeest werd water naar de tempel gedragen en op het altaar gestort, symbool van de Geest voor het lessen van de dorst naar God (vgl. Jes.12:3). In Johannes 7 is Jezus zelf aanwezig op het Loofhuttenfeest in Jeruzalem. Juist daar en dan richt Hij de aandacht op zichzelf: ‘Als iemand dorst heeft, laat hij tot Mij komen en drinken’ (:37). Bij Hem vinden we redding, niet bij de tempel of bij een bevorderen van de oudtestamentische feesten. Als Johannes het Loofhuttenfeest noemt, spreekt hij nadrukkelijk van ‘het feest van de Joden’(:2). Die feesten had God alleen aan het volk Israël gegeven, als voorafschaduwing of voorafbeelding van Messias Jezus, de God-mens die als Redder naar de wereld zou komen.

Voorafbeelding

Het invoeren van het oudtestamentische Loofhuttenfeest verzet zich niet alleen tegen de Schrift. Het komt ook voort uit de misplaatste gedachte dat de kerkgeschiedenis vanaf kort na Pinksteren in Handelingen 2 tot nu één grote zwarte bladzijde is en dat de christelijke theologie een totale revisie nodig heeft.

Mens is dorstig 

Het wezen van de mens is dat hij dorst heeft. Mensen zijn niet zelfgenoegzaam. Ze zijn dorstig. Niet allen zijn bloeddorstig.   Ze hebben wel dorst naar geld en macht, dorst naar roem en eer. Op een hoger niveau namelijk  dorst naar zekerheid, naar erkenning, naar liefde en geborgenheid.Dorst naar de waarheid en Dorst naar de zin van het leven.Dorst naar gelukDorst naar uitzicht Jezus:zegt  Wie dorst heeft kome tot Mij en drinke.Velen op zoek naar Waarheid. De waarheid is geen filosofie, geen wijsgerig of dogmatisch systeem. De Waarheid is een persoon: JezusVelen zijn op zoek naar een zin in het leven. De zin van het leven is een persoon. Jezus. Velen zijn op zoek naar God. God is geen projectie van eigen verlangens op het witte doek van je verbeelding. God is alleen te kennen in een Persoon:JezusJezus is  stem van godJezus is de mond van God. Jezus is het Woord van GodZichtbare beeld van de onzichtbare God.De waarheid, de zin   en God zelf zijn te vinden in het persoonsgeheimenis van Jezus Christus. Belofte Aan de opdracht verbindt Jezus een belofte.  Jezus voegt er namelijk nog aan toe:Rivieren van levend water zullen stromen uit het hart van wie in Mij gelooftWij kunnen in Nederland beschikken over helder kraanwater. We worden er niet ziek van, want er zitten geen ziektekiemen in. In de tijd van de bijbel sloeg men in de regenperiode het water op in bakken, putten en cisternen. Dan kon men in een droge, regenloze periode toch beschikken over water. Maar dat was niet zonder risico voor de gezondheid. Muggen  deponeerden dikwijls hun broedsel  in die  bakken water. Dat water krioelde ook van ongedierte. Daarom gebruikte men dit water alleen in noodgevallen. De Joden verkozen het water uit bronnen en rivieren.. Dat water werd ’levend water genoemd. Dat “levende water”was helder en zuiver en je werd er nooit ziek van.Op het Loofhuttenfeest riep Jezus heel luid:

Laat wie dorst heeft bij mij komen en drinken!

Rivieren van levend water zullen stromen uit het hart van wie in Mij gelooft (Joh. 7:38). Dit had God al beloofd door Jesaja.”Ik zal water uitgieten op dorstige grond, waterstromen over het droge land. Ik zal mijn geest uitgieten over je nazaten (44:3).Dat is gebeurd op het Pinksterfeest.Dit levende water moet wel doorgegeven worden. We mogen het niet oppotten en voor ons zelf houden door het op te slaan in moderne waterbakken of cisternen. Daar worden we ziek van. Dat was de grote zonde van Israël. Israël had de bron van levend water verlaten (Jer.2:13) Het had waterkelders uit gehouwen, kelders vol scheuren waarin het water niet blijft staan en de bacillen van de zonde de mensen ziek maken.Er zijn  zoveel mensen in onze omgeving die dorst lijden,dorst naar een beetje begrip, dorst naar een beetje aandacht en liefde, dorst naar vergeving en ontferming. Alles draait vandaag om prestatie, productie en prestige. Daarom leven we in de tijd van de grote Verkilling. Maar meeste mensen hebben geen Verlosser nodig. Ze willen beklaagd worden.Dorst naar iemand die hen wil erkennen en aanvaarden. Dorst naar geluk en zekerhei. Dorst naar vriendschap en vriendelijkheidDorst naar troost en arm om je schouders.Jezus ging op een verhoging in de tempel staan tijdens het Joodse Loofhuttenfeest. Dat is al eeuwen geleden. Maar de opgestane, verhoogde en verheerlijkte Heer komt in de verkondiging nog steeds hoogst persoonlijk naar ons toe en roept hij nog steeds  via de Schriften: “Als je dorst hebt moet je bij mij  zijn. Laat wie dorst heeft bij Mij komen en drinken.