Rotskoepel

Heeft u die schitterende Rotskoepel in Jeruzalem wel eens gezien met het gouden dak? Veel mensen denken dat het een moskee is.

Dat is niet zo. Het is een aandachtscentrum. Veel mensen denken ook dat de mozaïektekst aan de binnenkant van de Rotskoepel, de meest pure uitingen bevatten van de islam.

Ook dat is niet zo.

We vinden in de Rotskoepel hoogstwaarschijnlijk de weerslag van een oeroude, christelijke, Arabische stamgodsdienst, die in Iran is ontstaan. Het waren nomaden.

Antiochie nu

Vanuit Antiochië heeft een oeroude Syrische theologie zich verspreid in Azië.

In deze theologie werd Jezus niet als de zoon van God gezien. Aanhangers van deze theologie waren van mening dat Jezus de titel “Zoon van God” kreeg door zijn perfecte levenswandel.

Deze Syrische theologen ontkenden de goddelijke afkomst van Jezus. Jezus was wel een groot profeet, maar niet meer dan een gewoon mens.

Vandaag zouden we zeggen dat zij puur vrijzinnig waren. We kunnen begrijpen dat zij op het concilie van Nicea in 325 ontzettend veel weerstand kregen.

Bisschoppen van Nicea in 325

Want op dat concilie beleed de kerk van Jezus: Hij is God uit God, Licht uit Licht. Een reeks Syrische theologen werd wegens ketterij veroordeeld. Ze konden zich niet handhaven in Antiochië. Ze trokken weg langs de grote karavaanwegen naar Afganistan en Perzië. Maar deze oeroude Syrische theologie overleefde wel bij Arabische stammen in het grensgebied tussen cultuurland en woestijn.

Het cultuurland der nomaden in Perzie

Een groepje nomaden

Op hun snelle paarden waren ze ook ongrijpbaar. Een restant van hun theologie zou terug te vinden zijn in mozaïektekst van de Rotskoepel.

In de tijd van de bouw van de Rotskoepel zagen de Arabische vorsten zich nog als christen.

Hun kaliefen tooiden zich in ieder geval met christelijke symbolen.

Zo denken in ieder geval de dissidente islamologen. Vandaar dat deskundigen als prof. Karl Heinz Ohlig in zijn boek “De dunklen Anfänge” de tekst van de Rotskoepel niet zien als een polemiek tegen het christendom, maar als een polemiek van christenen tegen andere christenen, namelijk tegen die christenen die Jezus wel als Zoon van God beschouwden en zijn kruisdood als verzoening met God.

De koran zou zo een variant zijn van een oeroude vorm van Syrisch-Arabisch christendom.

Dit is m.i. mogelijk want de koran is als boek toch niet zo maar uit de hemel komen vallen.

En de stijlen in de koran zijn zo verschillend dat het boek nooit van één auteur afkomstig kan zijn.

Zie ook:Eldert Mulder en Thomas Milo: De omstreden bronnen van de islam”